Rynek we Wrocławiu

Przyciąga urokiem zabytkowych kamienic, żywiołowością i klimatem wyjątkowego centrum europejskiej metropolii. Za to późnogotycki ratusz z 66-metrową wieżą jest najokazalszą tego typu budowlą w kraju.  W jego podziemiach działa do dzisiaj Piwnica Świdnicka, jeden z najstarszych w Europie lokali gastronomicznych.

Ratusz we Wrocławiu
Stary Ratusz we Wrocławiu jest unikatowym w skali europejskiej zabytkiem świeckiej architektury gotyckiej. To dwukondygnacyjna, trójtraktowa budowla na planie prostokąta z także prostokątnym aneksem budynku rady i ławy oraz kwadratową wieżą.
Usytuowany w centrum miasta powstawał w kilku etapach na przestrzeni około 250 lat (od końca XIII w. aż po wiek XVI). Pełnił funkcję siedziby władz miejskich i wrocławskiego sądownictwa.

Najstarsza część ratusza powstała  ok. 1299 r. Ta część, określana wówczas jako consistorium (łac. miejsce zgromadzeń), jest obecnie niemal całkowicie przysłonięta w wyniku rozbudowy bryły budynku. Po wykupieniu przez miasto od potomków dziedzicznego wójta jego praw, znacznie zwiększył się prestiż i kompetencje rady miejskiej. Konieczne stało się wybudowanie nowej siedziby radny.

W latach 1328-1333 zbudowano budynek praetorium (łac. siedziba przywódców), który mieścił Izbę Rady i Ławy. Budynek zamknął od północy plac sądowy z usytuowanym nań pręgierzem. W latach 1343-1357 dobudowano kolejne pomieszczenia od strony placu sądowego: jednofilarową Salę Sądową na parterze i Salę Książęcą na piętrze, pełniącą funkcję kaplicy. Około 1368 r. uruchomiono na niej zegar, którego dzwon godzinowy zachował się do dziś.

O ostatecznym kształcie ratusza zdecydowała wielka przebudowa w latach 1470-1480, kiedy to powiększono budowlę o niemal połowę, dobudowując nowe pomieszczenia od południa, i nadano jej bardziej reprezentacyjny charakter.

W 1510 r. elewację ratusza otynkowano i pokryto dekoracją malarską. W połowie XVI wieku wieże ratusza podwyższono i nakryto renesansowym hełmem. W 1580 r. uruchomiono zegar na elewacji wschodniej.

Od 1808 r. wnętrza ratusza ulegały stopniowej degradacji. Przestarzały obiekt nie odpowiadał wymogom nowoczesnej administracji i wkrótce miejscy radni przenieśli się do Nowego Ratusza.

Dopiero pod koniec XIX wieku przeprowadzono pierwsze prace konserwacyjne. W latach 30. XX wieku przywrócono Sali Wielkiej formę trójnawową, położono nowe posadzki, otynkowano elewację wschodnią. Usunięto też otaczające ratusz budy handlowe. W trakcie walk o Wrocław w 1945 r. ratusz został poważnie uszkodzony. Jego reprezentacyjny charakter przywróciły mu liczne powojenne odbudowy i konserwacje.